تاآخربخونیدش

                            ازکعبه گشاده گردداین در

چون رایت عشق آن جهان گیر           شدچون مه لیلی آسمان گیر

برداشته دل زکاراوبخت                     درماندپدرزکاراوسخت

خویشان همه درنیازبااو                    هریک شده چاره سازبااو

بیچارگی ورا چو دیدند                    درچاره گری زبان کشیدند

گفتندبه اتفاق یک سر                      کزکعبه گشاده گردد این در

حاجت گه جمله ی جهان اوست      محراب زمین وآسمان اوست

چون موسم حج رسید،برخاست       اشترطلبیدومحمل آراست

فرزندعزیزرابه صد  جهد              بنشاند چوماه دریکی مهد

آمدسوی کعبه،سینه پرجوش           چون کعبه نهاد حلقه درگوش

گفت ای پسراین نه جای بازی ایست   بشتاب که جای چاره سازی است

گو،یارب ازاین گزاف کاری        توفیق دهم به رستگاری

دریاب که مبتلای عشقم                آزاد کن ازبلای عشقم

مجنون چو حدیث عشق بشنید        اول بگریست پس بخندید

ازجای چومارحلقه برجست          برحلقه ی زلف کعبه زددست

می گفت گرفته حلقه دربر           کامروزمنم چوحلقه بردر

گویندزعشق کن جدایی                این نیست طریق آشنایی

پرورده ی عشق شدسرشتم           جزعشق مبادسرنوشتم

یارب به خدایی خداییت                وان گه به کمال پادشاهیت

کزعشق به غایتی رسانم            کاوماند اگرکه من نمانم

گرچه زشراب عشق مستم         عاشق ترازاین کنم که هستم

ازعمرمن آنچه هست برجای          بستان و به عمرلیلی افزای

می داشت پدربه سوی اوگوش          کاین قصه شنیدگشت خاموش

دانست که دل اسیردارد              دردی   نه   دوا پذیردارد

(لیلی ومجنون)

خواهشن نظریادتون نره